Dat en-een-beetje had te maken met problemen met internet, waarover later meer.
Sinds vorige week vrijdag woon ik weer in mijn eigen huis. Verhuisd door Leny, die als een pakezel mijn spullen de trap op droeg. Dat andere mensen dingen van mij over moeten nemen kan ik nog maar moeilijk aanzien. Ook moet ik mijzelf regelmatig toespreken dat ik die pan of die tas echt nog niet op mag tillen.
Afgelopen woensdag kwam voor het eerst de huishoudelijke hulp: Ruth, die haar telefoon opneemt met "Gods zegen" en al snel vertelde dat zij op zondag naar de kerk van Johan Maasbach gaat. En o, wat hebt u veel boeken. Ja ik lees ook wel veel maar alleen christelijke boeken.
Mijn huisje is te klein om elke week de volle 3,5 uur schoon te maken waar ik volgens de computer recht op heb, dus Ruth en ik gaan volgende week maar eens gezellig samen boodschappen doen waarbij zij de tas mag dragen. Loop ik ook eens met een Surinaamse chick over straat.
Terwijl ik een maandje geleden in het Bronovo aan het wachten was op de operatie kwamen de kinderen op bezoek zodat ik hen kon vertellen wat er stond te gebeuren. Tot op dat moment hadden zij er nog wel beeld bij dat ik na de operatie toch die drie weken met hen naar Camping Bakkum kon. Dan zouden zij de tent wel opzetten en dan kon ik daar in gaan liggen. Gaandeweg mijn verhaal drong het echter door dat het een beetje anders zou gaan.
Ook moest ik hen vertellen dat ik na de operatie waarschijnlijk een tijdje niet in mijn eigen huis zou wonen vanwege het traplopen. Al nadenkend daarover kreeg Sil wel een goed idee. Wij hadden een keer staan kijken naar een oude man die van vier hoog op een brancard uit zijn raam geschoven werd en met een ladderwagen van de brandweer naar beneden werd gehaald. Zou dat ook niet andersom kunnen, dat ze mij dan gewoon hier naar binnen schoven? Dan konden de kinderen wel voor mij koken en de boodschappen doen. Ook dat is gelukkig niet nodig gebleken: ik heb hoogtevrees.
Die 51 treden blijken ook niet echt het probleem niet te zijn; ik neem ze een keer of
vijf per dag, waarna ik even op een stoel moet gaan zitten om op adem te
komen. De uitdaging is eerder het verdelen van mijn energie over de
dag. Na een activiteit van een uur is het soms nodig om een half uur te
ontspannen. En met activiteit bedoel ik dan bijvoorbeeld iets eenvoudigs
als Sil naar school brengen. Ook veel slaap is van belang om de dag
door te komen.
De afgelopen week zijn mijn kinderen bij mij gebleven: Sil is deze week weer naar school gegaan en mijn hangjongere van 13 had voor een deel van de week zo zijn eigen activiteiten, zoals met vrienden in de stad rondhangen. Volgende week gaat ook die naar school en heb ik het huis weer alleen.
Het voornemen is om dan weer wat simpele activiteiten op te pakken van "voor de operatie": beetje muziek maken, de facebook pagina's van de respectievelijke bands bijwerken, de lopende zakelijke e-mailcontacten weer aanhalen ...
Ik kom steeds maar mensen tegen die mij vertellen dat ik er op moet rekenen dat ik "zeker nog wel een jaar" zoet zal zijn voordat ik geen last meer heb van de gevolgen van de narcose. Nou, dat de narcose gevolgen heeft dat voel ik, maar ik was toch niet van plan om daar een jaar mee zoet te zijn ...
Three weeks after operation, status report
Since last week I live in my own house again. Moved by Leny who carried my things up the stairs like a pack donkey. Other people taking over the heavy work from me is something I still hate to watch. Also I have to tell myself that I really cannot lift that pan or bag yet.
Last Wednesday the domestic help was here for the first time. Ruth, that takes up her phone with "God's blessing" and told me that she goes to the church of Johan Maasbach on Sundays. My house is too small to clean the full 3,5 hours that I am entitled to according to the office, so next week I have planned that we'll go and do the groceries together and she may carry the bags.
While I was waiting for the operation in Bronovo Hospital my children visited me so that I could inform them about what was about to happen. Until that moment they still had an image that the three of us would go to the camping right after the operation, they would set up the tent and I could lay down inside. During my story it slowly dawned that it would go different.
Also I had to tell them that after the operation I would probably not live in my own house for a while. Thinking about this Sil got a marvellous idea. We had been watching once how an old man on a brancard was moved through a window for high and was taken down by the fire brigade. Wouldn't it be possible to do it the reverse way with me? The children could then do the shopping and cooking. This also has proven unneccessary. I have fear of hight.
Those 51 steps appear not to be really a problem, I take them some 5 times a day, after which I need to sit down for a minute to catch my breath again. The challenge is more how to divide my energy over the day. After an activity of an hour I sometimes need to relax for half an hour. And with activities I mean simple things such as bringing Sil to school. Also much sleep is needed to take it through the day.
Last week my children were here. Sil went to school again and the adolescent of 13 had his own activities most of the time, such as hanging around in the city with friends. Next week he goes to school as well and I have the house for myself again.
The plan is to take up some simple activities then from : before the operation": make a little music, update the facebook pages of the bands, take up the running business email contacts ...
I meet people all the time who tell me that I have to count on "at least a year" before the consequences of the narcosis are gone. Well, I can feel that the narcosis has consequences, but I did not intend to be busy with that for a year ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten