Een jaar of vijfentwintig geleden reisden Jan, Cora en ik door het
land als Cabaret Puls en traden wij op voor plaatselijke patiëntenraden.
Het programma was voor een groot deel geïmproviseerd en de onderwerpen
harkten wij vaak vlak voor de voorstelling nog bij elkaar door ons oor
te luisteren te leggen bij ons publiek. Om het geheel compleet te maken
hadden wij een aantal bizarre dialogen tussen patiënt en zorgverlener
achter de hand.
Nu ben ik zelf onderdeel van zulke dialogen. Dit advies kreeg ik vorige week in het LUMC.
"Zuster, ik heb zo iets raars. Op het moment dat ik in slaap val dan adem ik wel uit, maar niet vanzelf weer in. Dan schrik ik wakker van de ademnood en dan moet ik een paar keer heel diep inademen. En een half minuutje later gebeurt weer precies hetzelfde."
"Nou dan is uw ademtechniek niet goed meneer De Jong."
"Ja, zoiets dacht ik zelf ook al, maar wat zou ik eraan kunnen doen? Thuis heb ik dat niet, maar daar slaap ik altijd op mijn zij, en dat mag nu zes weken niet".
"Tja. Wat u kunt doen is door uw neus inademen en er verder niet te veel bij nadenken."
"Maar ik denk er ook niet bij na. Het gebeurt juist onbewust."
"Ja, zo gebeurt er heel veel onbewust he meneer De Jong, tijdens de slaap."
"Inderdaad. Maar wat kan ik nog meer proberen?"
"Nou, u kunt bijvoorbeeld ook heel even op uw zij gaan liggen totdat u slaapt en dan weer terugdraaien op uw rug."
"En ook niet te veel bij nadenken zeker?"
"Niet teveel bij nadenken."
"Nou dank u wel hoor zuster."
