Calimero

Trouwens, je wordt op den duur ook wel melig hoor van al dat liggen in een bed. Sinds vorige week donderdag heb ik dezelfde overbuurvrouw van 64 gehad, zowel in Leiden als in Bronovo (wij verhuisden op dezelfde middag).

Maar gisteren werd er een stokoude en hele voorname mevrouw onze kamer binnen gereden, die een beetje raar-aan-elkaar bleek te praten. Een beetje zoals Calimero, maar dan met een sonore lage stem. Vanaf het moment dat ik mijn overbuurvrouw deelgenoot had gemaakt van deze observatie konden wij ons nauwelijks nog goed houden zodra deze mevrouw haar mond opendeed. Dan hoorde ik tegenover mij weer een zacht maar onherroepelijk aanzwellend gesnik en gesmoord gelach en dan moest ik zelf ook heel lang naar beneden blijven kijken.

Diezelfde mevrouw bleek bij het uitademen telkens een 'hem'-geluidje te maken. Toen ik het ging klokken bleek dat er uit te komen met een frequentie van 40 bpm. Vervolgens kreeg ik het idee om met zijn drieën een Human Beat Machine te vormen met dat 'hem'-geluidje als basis. Mijn overbuurvrouw wist niet wat dat was, maar ze ging het wel even googlen op haar I-pad. Daarna moest zij nogal schielijk de gang op en heeft het heel lang geduurd voordat zij de kamer weer op durfde zonder het uit te schateren. En die mevrouw maar doorgaan met dat ge-'hem'. 

Heel puberaal allemaal, maar wel goed voor de stemming. Wij hebben tenslotte wel iets groots meegemaakt en dan is het heel lekker om nu en dan even spanning af te blazen met een grap.
Ik heb met mensen op een kamer gelegen die zich voornamen om vanaf nu dan toch echt voluit te gaan leven. Met een dergelijk voornemen zou ik waarschijnlijk onhoudbaar worden voor mijn omgeving. Maar goed, ik hou van het leven zoals het is en ik streef ernaar om de draad binnenkort weer op te kunnen pakken.

Benedenhuis

Nou, hier zit ik dan, te acclimatiseren in een benedenhuis met een tuin, met zeeën van tijd, een verbod op krachtsinpanningen, een AH bezorgpakket en een broekmaat minder. Vanmiddag eerst maar een beetje de omgeving verkend, straatje uit  hier, straatje uit daar, pilletjes opgehaald ... en even met de tram op en neer naar het Centrum om te zien hoe lang dat duurt (15 min.) en om een tijdje in een omgeving te zijn waar ik eens niet de jongste ben ...

Het verschil tussen het ziekenhuis en de grote boze buitenwereld is de drukte. Ik was mij in de stad scherp bewust, vooral in de winkelstraten, van die verticale streep middenvoor. Niet alleen omdat die vanaf vannacht is gaan jeuken, maar vooral omdat die op een kwetsbare plaats zit. Je kunt zo maar tegen iemand op lopen ... Revalideren gaat voor een groot deel over zelfvertrouwen zeggen ze en dit is zoiets.

De komende weken ga ik hier in dit huis dus wachten op de vervolgafspraak. Ik verwacht dat ik iets minder frequent zal posten op deze blog, zo eens per week verwacht ik. Bedankt voor het volgen ...