Ook vandaag was de maatschappelijk werker - voor de derde dag - nog onderweg naar hier. Die moet dus wel van heel ver komen. Als hij morgen onverhoopt mocht arriveren ben ik nog hier, anders heeft hij voor niets die hele reis gemaakt.
Bezoek van mijn collega's gehad en een uurtje bijgepraat over het werk.
Zo'n uurtje rechtop zitten en praten blijkt toch nog wel lang genoeg te zijn voor dit moment. Ik ga op een bepaald moment transpireren en dat moet ik gaan (leren) beschouwen als teken dat ik aan mijn grens zit.
'Gefietst' bij fysiotherapie.
Verder: wachten op vrijdag, wanneer ik met ontslag ga en het lange wachten begint totdat mijn borstbeen aan elkaar gegroeid is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten