Het Revalidatieprogramma I

Vorige week maandag samen met vijf mannen (omleidingen) en twee vrouwen (kleppen) plus een paar echtgenotes de kennismakingsbijeenkomst bijgewoond bij Capri Hartrevalidatie, de club die de revalidatie gaat begeleiden. Voor het geval ik dacht dat ik er al was met twee maanden verplicht rondlummelen: ik blijk nog maar aan het begin te staan van een een veel langer proces.

Capri Revalidatie is gevestigd op het terrein van het Bronovo Ziekenhuis in een nieuw gebouw. Je ruikt het linoleum er nog bij wijze van spreken. Ik hoor in gedachten de interieur-architect de clichés bezigen waaraan ik mij ook wel schuldig gemaakt heb: "kleurrijke zitelementen in een speelse opstelling die het sociale verkeer stimuleert."
Dat houdt meteen op in de vergaderruimte: het meubilair uit de catalogus in de carré-opstelling, de dimbare t.l. verlichting in het systeemplafond, de flap-over rechts in de hoek en de beamer aan het plafond. Het type vergaderhok dat in elk bedrijf in Nederland te vinden is. Misschien verlaten wij zometeen deze ruimte wel en bevinden wij ons in de receptie van een meelfabriek.

Capri Hartrevalidatie

Wij krijgen een Powerpointpresentatie van een uur, die later ook in een boekje blijkt te staan dat wij mee naar huis krijgen. Het verhaal komt erop neer dat wij nog moeten herstellen op lichamelijk, emotioneel, psychisch en maatschappelijk gebied. Bij elk van deze vier categorieën volgt een uitputtende opsomming van alles waar wij eventueel nog last van kunnen hebben of krijgen.

Capri geeft allerlei cursussen met titels als "Anders omgaan met stress". Er zijn gesprekken mogelijk met maatschappelijk werkers, diëtisten, fysio-therapeuten, verpleegkundigen, cardiologen en psychologen en op de achtergrond is een psychiater beschikbaar. Daarnaast zijn er een aantal verplichte bijeenkomsten. Over een paar dagen krijg ik een "inkeuring" en kan het revalideren beginnen.

Zo kan ik ook wekelijks in een praatgroepje komen bespreken wat ik zoal tegenkom terwijl ik die twaalf kilo eraf wil krijgen. Ik kijk de groep eens rond. Er zitten twee mannen tussen die waarschijnlijk zo'n 60 kilo af moeten vallen. Terwijl het weeggroepje ter sprake komt, blijven zij stoïcijns voor zich uit staren; de echtgenotes reageren enthousiaster.

Ik ga er thuis maar eens diep over nadenken. Want als ik de revalidatie te lichtvaardig opvat, dan zit ik waarschijnlijk "nog in de ontkenning", en dat wil ik natuurlijk niet.