Het Revalidatieprogramma III

Gisteren samen met een groepje lotgenoten deel één van twee verplichte bijeenkomsten van Capri Hartrevalidatie bijgewoond, met als titel: Omgaan met verandering: de emotionele en psycho-sociale gevolgen van een hartoperatie. Naast mij zat een oud-minister met 6 bypasses, tegenover mij een goed gelukte kopie van Onslow. 
Plaats van actie was wederom het vergaderzaaltje met de beamer aan het systeemplafond en de flap-over in de hoek. De zitting duurde anderhalf uur en voltrok zich rondom 4 dia's met de titels Acute Fase; Verwerking; Acceptatie en Tips Voor Een Goede Verwerking.

Onslow

Nu ben ik geen communicatie-expert, maar een paar vuistregels heb ik toch wel geleerd voor het geven van een presentatie. Bouw een spanningsboog in je verhaal in. Vertel zo nu en dan een anecdote of maak een grapje. Zet niet alleen woorden op een dia maar ook soms een plaatje. Vat samen. Als het kan, maak het dan interactief: betrek je publiek erbij. Neem na twintig minuten even pauze zodat de aandacht niet wegglijdt: stap even uit je verhaal of neem daadwerkelijk een koffiepauze.

Niets van dat alles in ons zaaltje. Een uur na aanvang waren we door de eerste drie dia's heen en toen moest die met de tips nog komen. Zou ik het trekken om nóg een halfuur te luisteren naar open deuren en vaderlandse gezegden? Of zinnen van het kaliber: "Schrijf het dan op. Kader het. En kijk dan van okee. Wat heb ik hier dan." Of: "Ja, en dát is dan dat stukje acceptatie he."
Onslow, duidelijk een gevalletje no-nonsense, leek een slaapje te zijn gaan doen. En ook mijn gedachten dwaalden af, geef ik toe. Wat betekende dat eigenlijk: een verplichte bijeenkomst? Wat zou er gebeurd zijn als ik gespijbeld had? Strafregels schrijven? "Dat stukje verantwoording afleggen"?

En toen kwam opeens de ommekeer. De opmerking die alles anders maakte. We waren op de dia met de tips inmiddels aanbeland bij het gedachtenstreepje: - Geniet. 
Ik hoorde dit: "Néém dan eens dat bad. En geníet van het gevoel van dat water. Gá dan eens die natuur in en kijk wat je ziet. En gá dan eens die stad in en kijk wat je ruikt.".  
Normaal gesproken zou ik dit taalgebruik, na dertig jaar in therapeutische omgevingen doorgebracht te hebben, niet langer hebben kunnen trekken. Maar nu was mijn aandacht toch gewekt. Het gaat mij met name om deze zin: "Kijk wat je ruikt."  

Kijk, het is zo dat onze zintuigen samenwerken als het gaat om beleving. Als voedsel er bijvoorbeeld beschimmeld uitziet, dan sturen onze hersenen meteen een waarschuwing naar onze mond. En ook als iets niet goed ruikt, heeft dat meteen invloed op onze smaakbeleving. Ruik bijvoorbeeld maar eens aan een gekookt ei. 
Maar: Zien Wat Je Ruikt ... Een Geur Zien. Kan Dat Ook? Zitten wij dan toch nóg ingenieuzer in elkaar dan wij al wisten?

Bedorven voedsel

Ja. Dat kan inderdaad. Ik heb het uitgezocht op het internet. Sommige mensen blijken kleuren te kunnen proeven of geuren te kunnen zien. Het heet synesthesie en Tessa van Leeuwen promoveerde zelfs op het onderwerp aan het Donders Instituut in Nijmegen. 
Dus ja, de tip "Kijk wat je ruikt" was technisch gesproken helemaal correct, al gaat die dan niet voor ieder van ons op.  

Zo heb ik dan toch nog iets nuttigs geleerd op deze bijeenkomst. En dat doet mij dan weer denken aan mijn vader, die bij het bijbellezen na het middageten stenisch negen dagen lang door de negen hoofdstukken met namenlijsten van de Kronieken heen ploegde. Want: "Ook in namenlijsten kan de Heere tot ons komen".

Drie maanden na de operatie, stand van zaken

"Setje". Het koekje is vanaf nu taboe en de suiker wordt zoetstof.

Sporten, bewegen, bewust eten, verplichte voorlichtingsbijeenkomsten bezoeken, het revalidatieprogramma draait op volle sterkte.

Sporten
Iedere week op maandagochtend en woensdagmiddag met dertig mannen-met-enig-overgewicht anderhalf uur spieroefeningen doen, rondjes rennen en trefballen en badmintonnen in een sporthal in Voorburg.
De sfeer is er uitstekend en aan zelfspot en harde grappen geen gebrek. Ik had het zelf nooit zo gekozen maar ik moet toegeven dat ik het leuk vind. Ik moet ook toegeven dat het goed voor mij is en ik denk erover om na dit traject toch maar eens in te schrijven bij die sportschool bij mij om de hoek.
Vooralsnog raak ik aardig afgepeigerd van die sportactiviteiten en aan mijn conditie valt dus nog heel wat te verbeteren. 

Bewust eten
Vorige week bij de verplichte anderhalf uur durende bijeenkomst over gezonde voeding geweest en daar alle finesses van de Schijf van Vijf nog eens voorbij horen komen. Gegeven door een zo totaal aan haar vak toegewijde Leuke Diëtiste, dat ik mij voor begon te stellen dat zij tijdens De Daad nog "onverzadigde vetzuren" zou kunnen grommen.
Een paar dagen later een afspraak met dezelfde Leuke Diëtiste en daar plannen gemaakt om een kilo of 12 lichter te worden door bewuster te gaan eten. Ben ik vandaag mee begonnen.
Haar voorstel om het 'Setje' in Dudok te veranderen van cappuccino in zwarte koffie heeft het niet gehaald. Het personeel zou dat na zes jaar waarschijnlijk niet trekken en ook moet je als patiënt toch iets te onderhandelen overhouden ...

Voorlichtingsbijeenkomsten.
Behalve de al genoemde bijeenkomst over gezonde voeding word ik deze en volgende week verwacht bij  twee bijeenkomsten met de titels "Omgaan met verandering, de emotionele en sociale gevolgen" en "Omgaan met verandering, stress als risicofactor". Uiteraard ben ik weer zeer benieuwd wat voor nieuwe dingen wij nu weer gaan horen in dat zaaltje met die flap-over in de hoek en die beamer aan het plafond.
Ook staat er deze week een afspraak met de maatschappelijk werkende op het programma om het over de meer praktische zaken te hebben.

Werk
Het was al bekend toen ik nog in het ziekenhuis lag: mijn werkgever verlengt in 2012 en 2013 de tijdelijke contracten niet. Dat betekent dat ik vanaf 18 december geen werk heb. Mijn bedrijfsarts heeft mij verteld dat ik eerst mijn revalidatieprogramma doorlopen moet hebben voordat ik weer aan het werk kan. De aard van het werk is daar ook naar: half inzetbaar kun je daar niet zijn. Praktisch gezien betekent dat, dat ik vóór het einde van mijn dienstverband niet meer aan het werk ga.

Toekomst
Vorige week bedacht ik mij ineens dat ik niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk maar wat aan het aan lummelen ben. Wat ga ik vanaf nu doen? Liefst iets waar ik positieve energie van krijg en waar ik financieel van kan bestaan. Dat is in een tijd als deze niet eenvoudig en daar ben ik nu over aan het nadenken.

Not-a-Cook-'n'-Bezoek Part II

Louise (links), José (midden) en Pieter (rechts)

Ook collega's Louise, José en Pieter reisden enkele dagen later af naar Den Haag voor een Not-a-cook-'n'-Bezoek. Wij kozen mijn favoriete hangplek Café Dudok voor de lunch. Het werd een genoeglijk uurtje wachten op onze bestelling terwijl wij onderwijl de lopende zaken doornamen.
Dit is de jonge garde van de afdeling, de aanstormende talenten, de belofte voor de toekomst.

Inmiddels is al een tijdje bekend dat de werkgever besloten heeft om tijdelijke contracten niet te verlengen. Dat van mij loopt op 18 december af en het revalidatieprogramma duurt langer. Daarmee zijn deze Not-a-Cook-'n'-Bezoeken dus direct ook een soort afscheid. 

Eén grote familie kunnen we ons team niet noemen, maar een paar gezellige clubjes zijn er toch wel en dit is er één van. Ik zal het allemaal gaan missen, maar tegelijkertijd denk ik dat wij elkaar ook wel weer tegen gaan komen.

Not-a-Cook-'n'-Bezoek Part I

Catootje (links), Jolanda (midden) en ik (rechts)

Mijn twee favo collega's, de zusteressen Jolanda en Catootje reisden vanuit het verre Spijkenisse en Bergen op Zoom naar Den Haag en trakteerden mij op een lunch. Wij zaten het afgelopen jaar vaak samen in de nachtdienst, wij hebben over het algemeen veel lol en hebben op het werk het nodige lief en leed gedeeld.

Jolanda en Catootje zijn het levende bewijs dat collegialiteit en betrokkenheid op de werkvloer bestaat. Zij kwamen ook al op bezoek in het Bronovo ziekenhuis en stuurden in de afgelopen maanden kaartjes, bloemen en zelfs een fles wijn en staken mij zo regelmatig een hart onder de riem terwijl het van werkgeverszijde wat stil bleef. Natuurlijk hielden wij ook via e-mail contact en zo bleef ik mooi op de hoogte van alle ontwikkelingen en nieuwtjes en verhalen op het werk.

Op die manier wist ik ook al vroeg dat de werkgever tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis het bericht uit had doen gaan dat alle tijdelijke contracten niet verlengd worden in 2012 en 2013. Nieuwkomers Catootje en ik zijn daar slachtoffer van.

Daar hebben wij ons humeur niet door laten verpesten. De broodjes waren heerlijk, er was op de afdeling weer veel gebeurd om te vertellen en het plan is geboren om deze Not-a-Cook-'n'-Bezoek te herhalen in de respectievelijke woonplaatsen van de zusteressen.

Het Revalidatieprogramma II

Het volgende evenement was het 'inkeuren' voor het revalidatieprogramma. De 'inkeuring' bestond uit een gesprek met een maatschappelijk werker en een serie medische testen. De resultaten zouden een week later besproken worden en resulteren in een advies.

Het gebeurt best vaak dat ik in een situatie beland waarbij ik aan een scene uit Jiskefet moet denken. Dat gebeurde ook nu bij de testen. Algauw moest ik sterk denken aan De Dames van Jiskefet, die met dat wonderlijke Noord-Nederlandse accent, die een Afrikaanse asielzoeker op gaan meten. http://www.youtube.com/watch?v=7-zl7lRxNlc


Het begon al met de setting: een piepkleine ruimte waarin een kleedhokje, een kamerscherm, een onderzoekstafel, een hometrainer en een computertafel. En twee dames van ongeveer mijn leeftijd. Tussen de twee heerste nogal een aparte chemie. De ene was geroutineerd en deed dit werk duidelijk al wat langer. De andere werd vermoedelijk ingewerkt. Het leek alsof zij alles voor het eerst deed: aan de lopende band vergat zij dingen aan te sluiten, in of uit te schakelen en te noteren. Daar werd zij dan op ongeduldige toon op gewezen door de ander: 'Ja, en nu nog even het programma starten ... '

Maar ook de testen die ik moest doen werkten op mijn lachspieren. Hartfilmpje, bloeddruk, lengte, gewicht en fietstest zijn op zich redelijk normale testen, maar ze kregen in deze setting iets raars. Daarnaast waren er een paar extra testen die te maken hebben met het onderzoek waar ik aan meedoe.
Voor de ene moest ik zo lang mogelijk in een apparaatje blazen. Voor de andere moest ik zo snel mogelijk van de onderzoekstafel opstaan en weer gaan zitten, terwijl een van de dames met een ernstig gezicht de tijd opnam met een stopwatch. Toen ik daarvoor eerst mijn schoenen aan moest trekken omdat ik anders misschien uit zou kunnen glijden wist ik het zeker: Jiskefet.

Jiskefet, de dames

En om het allemaal nog schrijnender te maken mocht ik mij na al die inspanningen aan de wastafel opfrissen, achter dat kamerscherm, het washandje en de handdoek lag al klaar .... 

Het resultaat van deze ochtend is als volgt:
- Deelname aan drie verplichte bijeenkomsten: één over gezonde voeding en twee met als titel 'Omgaan met verandering, deel 1: de emotionele en sociale gevolgen en deel twee: stress als risicofactor;
- Fit-module lang;
- Individuele consulten bij maatschappelijk werk en voedingsdeskundige/diëtiste.

Wordt vervolgd ...

Het Revalidatieprogramma I

Vorige week maandag samen met vijf mannen (omleidingen) en twee vrouwen (kleppen) plus een paar echtgenotes de kennismakingsbijeenkomst bijgewoond bij Capri Hartrevalidatie, de club die de revalidatie gaat begeleiden. Voor het geval ik dacht dat ik er al was met twee maanden verplicht rondlummelen: ik blijk nog maar aan het begin te staan van een een veel langer proces.

Capri Revalidatie is gevestigd op het terrein van het Bronovo Ziekenhuis in een nieuw gebouw. Je ruikt het linoleum er nog bij wijze van spreken. Ik hoor in gedachten de interieur-architect de clichés bezigen waaraan ik mij ook wel schuldig gemaakt heb: "kleurrijke zitelementen in een speelse opstelling die het sociale verkeer stimuleert."
Dat houdt meteen op in de vergaderruimte: het meubilair uit de catalogus in de carré-opstelling, de dimbare t.l. verlichting in het systeemplafond, de flap-over rechts in de hoek en de beamer aan het plafond. Het type vergaderhok dat in elk bedrijf in Nederland te vinden is. Misschien verlaten wij zometeen deze ruimte wel en bevinden wij ons in de receptie van een meelfabriek.

Capri Hartrevalidatie

Wij krijgen een Powerpointpresentatie van een uur, die later ook in een boekje blijkt te staan dat wij mee naar huis krijgen. Het verhaal komt erop neer dat wij nog moeten herstellen op lichamelijk, emotioneel, psychisch en maatschappelijk gebied. Bij elk van deze vier categorieën volgt een uitputtende opsomming van alles waar wij eventueel nog last van kunnen hebben of krijgen.

Capri geeft allerlei cursussen met titels als "Anders omgaan met stress". Er zijn gesprekken mogelijk met maatschappelijk werkers, diëtisten, fysio-therapeuten, verpleegkundigen, cardiologen en psychologen en op de achtergrond is een psychiater beschikbaar. Daarnaast zijn er een aantal verplichte bijeenkomsten. Over een paar dagen krijg ik een "inkeuring" en kan het revalideren beginnen.

Zo kan ik ook wekelijks in een praatgroepje komen bespreken wat ik zoal tegenkom terwijl ik die twaalf kilo eraf wil krijgen. Ik kijk de groep eens rond. Er zitten twee mannen tussen die waarschijnlijk zo'n 60 kilo af moeten vallen. Terwijl het weeggroepje ter sprake komt, blijven zij stoïcijns voor zich uit staren; de echtgenotes reageren enthousiaster.

Ik ga er thuis maar eens diep over nadenken. Want als ik de revalidatie te lichtvaardig opvat, dan zit ik waarschijnlijk "nog in de ontkenning", en dat wil ik natuurlijk niet.

De Cook-'n'-Bezoek Sessies, Part VI

De zesde Cook-'n'-Bezoek Sessie in de serie vond plaats in het verre Delft, bij Ineke Veldkamp en Iljah thuis. Het was een bijzondere Cook-'n'-Bezoek, want mijn jongens mochten ook aanschuiven. 

Wij kennen elkaar allemaal via Camping Bakkum waar wij elkaar ieder jaar even treffen. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis mocht Josse een weekje logeren toen Iljah en Ineke 'op Bakkum' waren. Daarnaast zijn er in de loop van de jaren meer lijntjes ontstaan. Iljah zit dit jaar evenals Josse op het HML. Ineke is bijna klaar met een opleiding om hoogbegaafde kinderen les te kunnen geven terwijl Sil sinds afgelopen week een ochtendje per week Leonardo onderwijs volgt. En los van dat alles vind ik Ineke heel leuk.

Zonder het in graniet gebeitelde geheim van de Cook-'n'-bezoek Sessies (wat kwam er op tafel) te onthullen mag ik wel verklappen dat het hier om een voortreffelijk driegangendiner ging waarvan zowel ouders als kinderen zich ruimschoots tegoed gedaan hebben. Daarna trok het kroost zich terug achter de t.v. en de gastvrouw en ondergetekende in de keuken om bij een glaasje even bij te kletsen over elkaars leven. 

Hoewel de werkelijke aanleiding voor de Cook-'n'-Bezoek Sessies (het feit dat ik bijna niets mocht tillen) inmiddels wel verbleekt is, liet ik mij de gastvrijheid van Ineke graag aanleunen.

De Cook - 'n' - Bezoek Sessies, part V

Deze Cook - 'n' - Bezoek is een twijfelgeval en toch reken ik hem mee. Bert Stolker besloot dat anderen maar voor ons beiden moesten koken en nam mij uit eten bij Popocatepetl hier op het Buitenhof. Bij hoge uitzondering doorbreek ik het in graniet gebeitelde geheim van de Cook - 'n' - Bezoek Sessies met een foto van wat er op tafel kwam.

Bert en ik kennen elkaar van de middelbare schoolcen wij vonden elkaar een paar jaar geleden weer terug via de social media. Vervolgens hebben wij samen de overige 150 oud-scholieren van het toenmalige Havo-V opgespoord voor een reünie.
Wij blijken een paar eigenschappen gemeen te hebben. Wij vinden elkaar in het snel associëren en ongenadige zelfspot. Er stroomt bij ons beiden ondernemersbloed door de aderen. Wij zijn beiden redelijk conceptuele denkers als het ons werkt aangaat en hoewel wij ons op totaal verschillend gebied gespecialiseerd hebben zien wij elk op ons eigen terrein kansen om nieuwe producten te ontwikkelen.

Wij hadden het onder andere over stress. Bij tijd en wijle hebben wij daar allebei wel onze portie van. Stress voor het halen van deadlines, stress vanwege overvolle agenda's, financiële stress en prive-stress, om er maar een paar te noemen.
Dan zegt Bert iets interessants: "De meeste stress heb ik gehad toen het slecht ging me mijn bedrijf. Maar de op-één-na meeste stress had ik toen alles weer op rolletjes liep: toen was er niets om stress van te hebben."

Toen mijn vader in 1984 overleed is de hele familie getest en bleek de familie belast te zijn met een hoog cholesterolgehalte. De remedie was toen een streng dieet en een regelmatig en zoveel mogelijk stressvrij leven. Vooral dat laatste stond haaks op mijn toenmalige manier van leven en ik heb dat advies in de wind geslagen.

In de jaren die volgden heb ik op de meest ongeregelde uren gewerkt als verpleegkundige, les gegeven, een eigen zaak draaiend gehouden en daarvoor de wereld over gereisd, kinderen verzorgd, een huis verbouwd en muziek gemaakt.
En nog steeds is er heel veel dat ik nog wil ondernemen en wil bereiken. Ook nu nog geldt: als ik om mijn bloeddruk en cholesterolgehalte onder controle te houden de helft van mijn ambities op moet geven, dan slik ik er liever een extra pilletje voor: ik zou meer stress hebben van het nietsdoen dan van de actie. Dat wordt vermoedelijk nog een interessant gesprek met de dokter.

Zes weken na operatie, stand van zaken

- Sinds een dag of vijf voel ik mij sterker en houd ik de dagen wat langer uit. Ben deze week ook maar weer op de fiets gestapt. Over mijn conditie maak ik mijzelf nog weinig illusies; die mag nog wel verbeteren.
- Een week geleden vond ik het nog eng om mijn vuiniszakken naar de straat te dragen, terwijl ik nu relaxter ben wat betreft het dragen van zwaardere dingen. Dat zal vooral ook een kwestie zijn van psychologie, neem ik aan.
- Mijn jongste zoon zei vanavond ineens: 'Nu het zes weken is, maak je niet een hele grote omslag in wat je doet?' Dat gaf mij wel weer te denken. Het gaat er niet alleen om om zelf een evenwicht te vinden in wat ik wel en niet kan Nadat ik mij zes weken streng aan het opgelegde regime gehouden heb, moet ook de omgeving er aan wennen dat ik mijn leven weer oppak.
- Ik ga nu toch wel uitkijken naar de check-up in het Bronovo ziekenhuis.
- Aanstaande maandag ga ik een kopje koffie drinken op mijn werk en bespreken hoe ik mijn werk weer op kan pakken. Alles uiteraard op geleide van de adviezen vanuit het Bronovo ziekenhuis.


Six weeks after operation; status update

- Since a day or five I feel stronger and can last the days a bit longer. Have my the bicycle again. Have little illusions about my fitness; that can be improved. 
- A week ago I found it scary to carry my garbage bags down the stairs. In the meantime I am more relaxed about carrying heavier things. I assume that will primarily be a matter of psychology.
- tonight my youngest son said: 'Now it's six weeks, you don't make it a big difference what you can and can't do, do you?' That made me think. Appearently it is not only a matter of finding out myself what I can and cannot do. After I have held myself strickly to the imposed regime, also the others have to get used to the fact that I am taking up my life again.
- I am looking out to my check-up at the Bronovo Hospital. 
- next Monday I am going to my work for a cup of coffee and discuss how to pick up work again. Naturally all lead by the advice from the Bronovo Hospital. 

De Cook - 'n' - bezoek Sessies, Part IV

(foto volgt)

De vierde Cook-'n'-Bezoek Sessie mocht ik aanschuiven bij het gezin van Jan-Willem, de bassist van de band. Jan-Willem vliegt de ene helft van de week voor KLM rond de wereld en hij bestiert de andere helft van de week het huishouden grotendeels, als ik het goed begrepen heb. In ieder geval zaten bij mijn binnenkomst Frederique en Chris iets na-schools te doen en stond Jan-Willem te koken. Mevrouw Toersen arriveerde later, waarna wij aan tafel konden.

Hoewel het een in graniet gebeiteld geheim van de Cook-'n'-Bezoek Sessies is wat er op tafel komt, kan ik deze keer wel verklappen dat Jan-Willem vandaag een gerenommeerde vishandel in Scheveningen bezocht had en daar grof inkopen had gedaan. Gecombineerd met eerlijke Hollandse kookkunst resulteerde dat wederom in een exquise smaakervaring op een doordeweekse dag.
Een van de leukste bij-effecten van deze serie is dat ik dingen eet die ik óf nog nooit gegeten heb, óf waar ik zelf nooit aan zou beginnen, óf waarvan ik vergeten was hoe lekker ze eigenlijk zijn.

Een ander bij-effect van 'aanschuiven' is te zien hoe andere ouders met hun kinderen omgaan. De avondmaaltijd is wat dat betreft een uitgelezen moment om elkaar te spreken. Ik vond het een opluchting om te zien dat het er bij Jan-Willem, met kinderen die nog op de lagere school zitten, ongeveer hetzelfde aan toegaat als bij mij thuis: dezelfde 'lust-ik-niet' discussies en dergelijke. En vooral leuk om te merken dat daar in huize Toersen al even laconiek mee omgegaan werd als in huize De Jong. En nu maar afwachten wat voor trauma's daar uit voortkomen.

Maar goed, het was weer een feestje, en dat terwijl de oorspronkelijke reden van de Cook-'n'-Bezoek Sessies langzamerhand aan het verbleken is: gaandeweg word ik sterker en vind ik dat ik best zelf weer een pan op kan tillen. Tegelijkertijd blijft het erg leuk om bij elkaar te eten. Tijd voor een nieuw idee, maar daarover later meer.

Beste Jacques,

Dank je voor je reactie.

De Tale Kanaäns, ja dat is inderdaad een uitstervend fenomeen: het 'vakjargon' van de bevindelijke Christelijk Gereformeerden. Je zit er met je 'vertaling' niet ver naast: een vrome en tegelijkertijd bloemrijke manier om over geloofszaken te praten, die meer in de negentiende eeuw staat dan in de onze. Als je vindt dat je als gelovige niet mee moet gaan met de waan van de dag (uitgaande van het credo: Wij zijn wel in deze wereld maar niet van deze wereld) dan is de Tale Kanaäns een uitwerking van die gedachte.
Christelijk opgevoed als ik ben 'begrijp' ik delen van het jargon, maar voor buitenstaanders moet de Tale Kanaäns toch heel verwarrend en onbegrijpelijk overkomen. Wat moeten wij bijvoorbeeld denken van de informatie dat gelovigen die in het licht wandelen gemeenschap met elkaar hebben ... ?

Als wij van die 9 nachten die je deze maand moet werken even aftrekken de 5 nachten die je normaal al had moeten draaien, dan draai je op voor éénvijfde van mijn nachten. Dat valt dus nog wel mee. 
En toch kreeg ik meteen schuldige gedachten bij jouw mededeling. Dat is vast en zeker ook een gevolg van mijn calvinistische opvoeding. "Ze denken vast dat ik hier zit te lanterfanten", denk ik dan. "Gezellig aan de Cook-'n'-Bezoek, maar aan het werk ho maar."

Gelukkig zijn er om mij heen voldoende mensen, ook collega's overigens, die mij op het hart blijven drukken om mij gewoon te houden aan wat de artsen mij opgedragen hebben: rustig opbouwen en voor het overige 'mijn ziel in lijdzaamheid bezitten'. Van nature ben ik niet van het stilzitten, en deze periode is voor mij ook een nieuwe en soms frustrerende ervaring. Zodra ik kan en mag kom ik dus heel gauw weer terug.

Wat je zegt, het oude vlees moet eerst op. Zo werkt dat in mijn koelkast ook. Alleen vrees ik dat er in de gezondheidszorg de laatste jaren niet meer de luxe bestaat dat er naar de kwaliteit van het vlees gekeken wordt. Ik zie op het werk trouwens ook steeds meer 'vleesvervangers'. 

Evenzogoed, volgende week maandag,17 september, kom ik naar jullie toe voor een kopje koffie en om de stand van zaken door te spreken met onze leidinggevende. Als je dit voor die tijd nog leest, zegt het voort.


Reagerend op:

Hoi Mart, hierbij een nachtelijk berichtje. De gedachte moet zijn geweest "het oude vlees moet het eerst op" want na jouw ont(open)boezemende doch HARTtelijk bericht ben ik deze maand 9 nachten ( 5 en 4) uitverkoren. Desalniettemin heb ik nu de rust om jouw blogs te lezen en er van te genieten. Die eetsessies zien er gevaarlijk gezellig uit, een leuk idee zeg. Ik kom er niet toe maar als je om de hoek gewoond zou hebben had ik je zeker met zo"n Cook-'n'-Bezoek Sessie lastig gevallen!
Het regelen van de Bloemendaal Reüni zal nu wel even opgeschort zijn of ben je er alweer mee bezig? Verder heb ik toch even moeten Googlen om Tale Kanaän te kunnen plaatsen. Er gingen nogal wat verklaringen voorbij maar "overdreven sentimenteel vrome taal" uiteraard positief bedoeld, onder het genot van al dat lekkers, kwam het dichtst in de buurt m.i. Ga zo door zou ik zeggen! Groeten, Jacques

Vijf weken na de operatie, stand van zaken

Toch maar eens opgezocht hoe dat er nou eigenlijk uitziet.
Over gebrek aan belangstelling niets te klagen, zie ik wel ...

De afgelopen week een aantal langer durende activiteiten ondernomen:
- een middag samen met Alex gebrainstormed over een nieuw idee;
- opgetreden met bevriende muzikanten tijdens de Vijfde Legendarische Nijman Avond;
- een paar uur rondgehangen op de Uitmarkt bij mij om de hoek;
- een middag op bezoek geweest op de bij Christine op haar volkstuin;
- op en neer geweeest naar Ikea en iets meer dan 1 kg huiswaarts gedragen.
Dat alles gaat goed voor de duur van de activiteit; de rest van de dag ben ik aardig gevloerd.
Ik zou er nog niet aan moeten denken om nu bijvoorbeeld een avonddienst of een nachtdienst te moeten draaien.

Een mailtje gekregen van mijn leidinggevende met de vraag hoe lang dit nog ongeveer gaat duren voordat er weer sprake kan zijn van het werk weer opnemen. Nou, nog even niet dus en ik zie uit naar een afspraak met de bedrijfsarts.

Verder lummel ik een beetje de dag door, en dat is volgens mij precies wat er in deze fase van mij verwacht wordt. Vanaf volgende week verwacht ik een oproep voor de check-up in het Bronovo ziekenhuis en het bepalen van de koers voor de komende tijd.


Undertook activities that lasted a bit longer last week:
- brainstormed on a new idea together with Alex for an afternoon;
- made music together with my fellow musicians for an evening;
- hung around on a music and theater event in my neighbourhood;
- visited Christine in her garden for an afternoon;
- travelled up and down to Ikea and carried home a bit more thatn 1kg. 
That all goes well as long as the activity lasts; the rest of the day I am pretty worn out.
I must not think of working an evening or night shift at this moment. 

Received an email from my manager at work with the question how long it would last before we can talk about going to work again. Well, not yet, and I look forward to my appointment with the medical department of my employer. 

For the rest I mooch around a bit, and I think that is exactly what I am supposed to do in this period. From next week on I am expecting a call for the check-up in Bronovo hospital and to set the direction for the time to come.

De Cook-'n'-Bezoek Sessies, Part III

Christine Walson

Voor de derde Cook-'n'-Bezoek Sessie toog Christine Walson achter het kooktoestel aan de Herenstraat. Christine en ik kennen elkaar vanaf 1990, toen wij er nog een gewoonte van maakten om zo tegen het middaguur al hevig aangeschoten te geraken van de Oranjebitter in het tuintje achter mijn etage aan de Paul Krugerlaan, Koninginnedag of niet. Ook toen werkte ik al in de nachtdienst; ik kon dan in kennelijke staat naar bed, terwijl Christine de hele dag nog door moest.

Ongeacht haar gevorderde leeftijd fietst en zwemt Christine en houdt zij een gigantische volkstuin vol bloemen in leven, waar zij bijna elke dag met de bibs in de lucht onkruid staat te verwijderen en waarvan zij nog steeds, elk jaar opnieuw, heel blij en opgewekt wordt.

Met Christine eten betekent bovenal de stand van het land doorspreken langs de kronkelige wegen van de vrije associatie. Wij schuwen daarbij het overvloedig gebruik van de Tale Kanaäns niet en daar beleven wij veel plezier aan. Zo werden wij het onder andere eens dat die dolle capriolen en dat door-de-lucht-gebuitel van Epke Zonderland tijdens de Olympische Spelen niet datgene kan zijn dat onze Schepper ooit met het mensenras op het oog gehad heeft. Volgens Christine geldt hetzelfde voor Dansen en andere Schuddingen Des Lichaams.

Het aardige aan de eetsessies met Christine is dat ze ook fungeren als ijkpunt op het serieuzere vlak. Wij zijn al zo lang bevriend dat in principe elk onderwerp bespreekbaar is en dat geeft een goed gevoel.   

Hoewel het een in graniet gebeiteld geheim van de Cook-'n'-Bezoek Sessies is wat er gegeten is, kan ik verklappen dat het hier ging om een zeer geraffineerd samengestelde schotel uit een land ten zuiden van Spanje. 

Daarnaast is het een van onze tradities om ruime aandacht te schenken aan het nagerecht en daarbij ten overvloede nog een kleine grappa te drinken.

De Cook-'n'-Bezoek Sessies, Part II

Marcel en José

Nu mijn kinderen de komende week bij hun  moeder zijn en ik voor elke kilo weer zelf heen en weer moet lopen naar de Albert Heijn, kunnen de Cook-'n'-Bezoek Sessies wat mij betreft in hun volle hevigheid losbarsten.
Gisteren was de Tweede Sessie, met dien verstande dat ik het was die op bezoek ging en ik gast aan tafel was bij Marcel en José en Liza en Dave. Zo kan het natuurlijk ook.

Zonder het in graniet gebeitelde 'geheim van de Cook-'n'-Bezoek Sessies' prijs te geven (wat werd er gegeten) kan ik wel verklappen dat bij mijn aankomst al exotische geuren door de keuken zwoven. Marcel, José en hun gezin zijn wereldreizigers die al in heel veel landen geweest zijn en net als ik houden ze van pittige kruiden. Wat er op tafel getoverd werd was een exotische en zeker niet-doordeweekse maaltijd waarvan het recept zijn oorsprong vindt in onze voormalige overzeese gebiedsdelen.

Niet alleen kent Marcel als 'meester Marcel' mijn beide kinderen goed, ook maken Marcel, José en ik deel uit van dezelfde coverband en zijn mijn kinderen dol op Liza die vaak opgepast heeft. Voldoende gespreksstof dus.

Marcel en ik delen daarnaast een eigenschap waarvan wij nog uit moeten maken of die goed of slecht is. Wij hebben beiden de wil om het maximale uit het leven te halen en wij hebben over het algemeen meer plannen en ideeën, dan tijd om ze uit te voeren. Dat leidt bij beiden wel eens tot situaties waarbij wij tegen onze grenzen aan lopen.

Maar hoe dan ook, het was heerlijk en gezellig en wij waren het er aan het eind van deze Cook-'n'-Bezoek Sessie unaniem over eens dat 'bij elkaar eten' eigenlijk heel erg leuk is. 

Beste Marco

Kapsalon

Dank je voor je bericht. Ja, wij zijn inmiddels vijftigers geworden, dank je wel dat je mij er nog eens aan herinnert, maar jij blijft voor mij toch voor altijd de neef bij wie ik vroeger ging logeren in Voorburg, waar wij dan dagen bezig waren met het bouwen van een Spectaculaire Lego Bezienswaardigheid waarvoor wij 5 cent per bezichtiging vroegen. Het licht moest dan uit en de gordijnen dicht want wij waren toen al in het bezit van Lego Lampjes.
Overigens zijn de Lego-genen grotendeels overgegaan op mijn jongste zoon en de voor-wat-hoort-wat mentaliteit ('Wat schuift dat?') vooral op mijn oudste.

Het moet mij van het hart dat ik het vooruitzicht dat jij schetst, om met een gerepareerd en oersterk hart stokoud te worden en dan Alzheimer te kunnen krijgen, maar ten dele aanlokkelijk vind. Maar je hebt gelijk, ik bevind mij intussen aan deze zijde van een levensreddende operatie en wat het levenseinde betreft zijn alle opties weer open.

Natuurlijk ben je altijd welkom als je in de buurt bent. Ik ben erg benieuwd hoe het tegenwoordig met je gaat en ook hoe je in Amsterdam verzeild geraakt bent. De laatste keer dat wij elkaar zagen is alweer jaren geleden, op de begrafenis van je vader. Toen namen wij ons voor om het contact te herstellen, maar in de zelfopgelegde drukte van de afgelopen jaren is daarvan van mijn kant nooit iets terecht gekomen.

Jouw voorstel om het gerecht "Kapsalon" mee te brengen bij wijze van Cook-'n'-Bezoek is vooral heel efficiënt. Naast mijn voordeur bevindt zich Grillroom King David; koud worden zal het eten dus niet. Ik heb mij eenmaal bezondigd aan het gerecht na een halve nacht stappen en het was geen succes, vond ik.
Ook heb ik een voorgevoel dat de opeenstapeling van gegrild lamsvlees, slappe patat, slappe sla, gesmolten kaas en een laag knoflooksaus niet helemaal strookt met het cholesterol-arme dieet waar ik mij aan dien te gaan houden.
Kom dus gauw een keer langs, maar liever met een Pita Kaas.

Hartelijke groet, Mart